- 39-
دير يا زود رسيدن، مهم نيست، بلكه اين، رفتن است كه اهميت دارد. مي‌توان سالك و رونده بود. در راه، گام برداشتن شرط است. مابقي تصورات انسان از رسيدن، امري است گرفتار بُعد زمان و مكان. وقتي كه خويشتن را ماوراي زمان و مكان ببيند، ديگر چنين چيزهايي به تصورش نخواهد آمد. جاري بودن است كه وجود آدمي را رشد مي‌دهد. و اين رشد، او را براي وصال آماده مي‌كند، براي رسيدن به چيزي كه خودش نمي‌داند چيست، ولي نام حقيقت را بر او گذاشته است.